Als het vuurtje niet meer brandt, wordt het koud van binnen

We zitten hier samen aan de keukentafel. Je hebt je handen om een warme kop thee gevouwen, maar die warmte lijkt je niet echt te bereiken. “Ik voel het gewoon niet meer,” zeg je, terwijl je naar buiten staart. Je zucht diep en er valt een lange stilte. Ik zie je worstelen om woorden te vinden voor wat er vanbinnen gebeurt. Ik voel het niet meer, dat is het gevoel dat je nu zo intense meemaakt. Het is alsof je steeds weer zegt: ik voel het niet meer, en dat dringt door in elke vezel van je zijn.

Je vertelt dat het al een tijdje zo is, misschien wel langer dan je wilt toegeven. Het is alsof er iets in je is gedoofd. Waar je vroeger die innerlijke drive voelde, is er nu alleen maar een soort leegte. Je weet nog wel wat je belangrijk vindt, je weet wat je zou moeten doen om je beter te voelen, maar je hart lijkt er niet meer bij te komen. “Het vuur is gewoon weg,” zeg je met een lichte schouderophaal, alsof het een voldongen feit is. Soms vraag ik me af, wat moet er gebeuren zodat ik voel dat ik het weer kan herontdekken?

Je vraagt je af of er ooit een moment zal komen waarop je weer kunt zeggen: “Ik voel het weer.” Maar voor nu is het zo dat je zoveel keer herhaalt: ik voel het niet meer. Dat besef maakt het extra zwaar, het is een zware last om te dragen.

Het moment van erkenning: voelen zonder vechten

En toch, in deze momenten dat je zegt: ik voel het niet meer, is er ook ruimte voor groei. De erkenning van dat gevoel, dat je het niet meer voelt, is de eerste stap naar verandering.

“En het is niet alleen dat ik het niet meer voel,” ga je verder. “Het is alsof ik ook de energie niet meer heb om het vuur weer aan te steken. Ik weet wat er nodig is, maar ik kan het niet opbrengen. Alles kost zoveel moeite. Zelfs de dingen die vroeger vanzelf gingen, voelen nu zwaar. Ik voel het niet meer, en dat maakt me zo moe.”

Je kijkt me aan, wachtend op een antwoord, of misschien gewoon een teken dat ik begrijp wat je bedoelt.

Wat je zegt raakt me, en ik wil even blijven zitten met dat gevoel. Het is een belangrijk moment: het moment dat je erkent dat je het niet meer voelt. Het is geen makkelijke erkenning, zeker niet als je iemand bent die altijd sterk heeft gestaan, altijd een rol heeft gehad, voor anderen heeft gezorgd.

De kracht van niet-forceren

“Het voelt alsof ik niet meer nodig ben,” zeg je na een tijdje. “Alsof ik geen betekenis meer heb, alsof ik niets meer bijdraag.”

Het is een zware gedachte, en ik zie dat het je raakt. Maar wat als ik je zou vertellen dat je misschien niet hoeft te vechten tegen dat gevoel? Wat als je nu even helemaal mag stoppen met willen? Stoppen met de strijd om het anders te willen. Stoppen met proberen dat vuur weer aan te wakkeren.

Misschien ligt de sleutel juist in het niet willen. In het Taoïsme, in de Tao Te Ching, wordt gesproken over de kracht van niet-doen, het niet-forceren, maar meegaan met de natuurlijke stroom van het leven. Het leven is als een rivier die altijd in beweging is. Wat als je jezelf toestaat om even mee te drijven op die stroom, zonder dat je probeert te sturen of te forceren? Je hoeft het vuur niet aan te steken. Je hoeft niets te veranderen.

Acceptatie als weg naar rust

Kijk eens naar het symbool van Yin en Yang. In het midden, waar de twee energieën elkaar ontmoeten, stroomt een rivier. Altijd in beweging, altijd stromend, zonder dat je iets hoeft te doen om het in gang te houden. Wat als jij die beweging van de rivier kunt zijn? Niet proberen om het anders te maken, maar accepteren waar je nu bent.

Wat als je deze kou, deze leegte, accepteert zoals het nu is? Dat klinkt misschien raar, want we zijn gewend om te vechten tegen alles wat ongemakkelijk voelt. Maar juist door te vechten, blijf je vastzitten. De leegte wegduwen, het vuur forceren – het leidt nergens toe.

“Het is oké,” zeg ik rustig. “Het is oké om even niets te voelen. Het is oké om je leeg te voelen.”

Het is ook belangrijk om te beseffen dat je niet alleen bent in deze strijd. Veel mensen zullen ook momenten ervaren waarop ze zeggen: ik voel het niet meer. Het is een gemeenschappelijk gevoel, en het delen daarvan kan opluchting brengen.

Een ander verhaal tegen jezelf vertellen

Dit is een ander verhaal dan wat je jezelf misschien al jaren hebt verteld. Je hebt altijd gevochten om iets te betekenen, om waardevol te zijn voor anderen. Maar nu is het tijd om een ander verhaal tegen jezelf te vertellen. Een verhaal waarin je accepteert dat je even niets hoeft te doen voor anderen. Je hoeft niet het vuur weer aan te steken, je hoeft niet te zoeken naar wat er ontbreekt. Dit is jouw tijd, tijd om jezelf te verwarmen, om jezelf ruimte te geven.

Misschien vraag je je af: wat moet er gebeuren zodat ik kan zeggen: ik voel het weer? Het antwoord ligt vaak in het accepteren van die momenten waarop je zegt: ik voel het niet meer.

Je eigen tijd: stroom mee met de rivier

Stel je voor dat je in een bootje zit, drijvend op de rivier. Je hoeft niet te roeien, niet te sturen. Het water draagt je, het water beweegt je. Soms raakt je bootje vast in het riet en heb je misschien weer die gedachte: “Ik wil het anders, ik wil meer.” Maar wat gebeurt er dan? Het water stroomt verder, duwt je zachtjes vooruit, zonder dat je iets hoeft te doen. Je stroomt mee met de beweging van het leven.

Dus als je zegt: ik voel het niet meer, weet dan dat het oké is. Het is een deel van het proces, en met elke erkenning van dat gevoel, kom je dichter bij de verandering die je zoekt.

Er zullen momenten zijn waarop je even aan de kant zit, vastzit in oude gedachten en gevoelens. Maar kijk om je heen, de rivier blijft altijd in beweging. Het leven beweegt, of jij nu meedoet of niet. Vertrouw op dat proces. Wees moedig genoeg om te accepteren dat je nu even mag drijven, zonder iets te moeten bereiken.

“Stoppen met vechten,” zeg je zachtjes, alsof je het idee voor het eerst hardop uitspreekt.

Ja, precies dat. Stoppen met willen, stoppen met proberen om iets te forceren. Je mag vertrouwen hebben dat de warmte, de verbinding, de energie weer terugkomt, zonder dat jij er nu hard voor hoeft te werken. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar er zal een dag komen waarop je weer iets begint te voelen.

En op die dag, als het vuur weer begint te branden, zul je je armen uitstrekken, de warmte verwelkomen, en het in je hart sluiten. Misschien niet op de manier zoals je het vroeger kende, misschien niet zo fel en krachtig, maar dat maakt het niet minder waardevol. Het vuur zal weer branden, zachtjes, precies zoals het nu past bij wie jij bent.

Kleine stappen naar verandering

Nu we het gehad hebben over accepteren en loslaten, wil ik je nog een paar concrete stappen meegeven die je kunnen helpen om langzaam dat innerlijke vuur weer te laten branden. Je hoeft niets te forceren, maar met deze stappen kun je op een zachte manier terug naar jezelf, naar een plek waar je weer verbinding voelt.

Wees geduldig met jezelf, vooral op momenten dat je zegt: ik voel het niet meer. Het verlangen naar verandering kan frustrerend zijn, maar verandering komt vaak in zijn eigen tijd.

En als je langzaam weer begint te voelen dat het vuur opwarmt, zul je merken dat je steeds minder vaak zegt: ik voel het niet meer. Dat is het moment waarop je weer verbinding maakt met jezelf.

1. Wees eerlijk met jezelf
   Het begint allemaal met eerlijkheid. Erken dat dit is waar je nu bent, zonder oordeel. Soms is het erkennen van de leegte de eerste stap naar verandering. Dit betekent niet dat je opgeeft, maar dat je de ruimte schept om te onderzoeken wat er echt aan de hand is. Geef jezelf toestemming om even stil te staan, zonder meteen een oplossing te zoeken.
2. Zoek reflectie
   Neem de tijd om terug te kijken. Wanneer begon dit gevoel van leegte? Wat zijn de gebeurtenissen die misschien hebben bijgedragen aan dit moment van innerlijke kou? Door terug te kijken, kun je patronen zien die je misschien niet eerder opmerkte. Dit kan je helpen om te begrijpen waar je nu staat en welke patronen je wellicht kunt doorbreken.
3. De kracht van kleine rituelen
   Begin met iets kleins, een dagelijks ritueel dat je helpt om weer wat verbinding te voelen. Dit kan een wandeling zijn, meditatie, of zelfs een kop thee in stilte. Door deze momenten bewust te beleven, geef je jezelf de ruimte om even stil te staan en te voelen wat er nu is, zonder verwachtingen. Dit kan je helpen om het contact met jezelf langzaam weer te herstellen.
4. Deel je ervaring
   Wees open naar de mensen om je heen. Het kan eng zijn om je kwetsbaar op te stellen, maar vaak brengt het delen van je gevoelens een diepere verbinding tot stand. Je hoeft het niet alleen te doen. Door je gevoelens uit te spreken, geef je niet alleen jezelf de ruimte om te helen, maar help je ook de mensen om je heen om je beter te begrijpen.
5. Zoek nieuwe betekenis
   Soms ligt de oorzaak van onze leegte in het feit dat we geen duidelijke rol of doel meer zien. Probeer nieuwe manieren te vinden om betekenis te geven aan je dagen, hoe klein ook. Dit kan gaan om vrijwilligerswerk, creatieve expressie, of simpelweg aanwezig zijn voor iemand anders. Door nieuwe betekenis te vinden, ontdek je misschien een andere vorm van vuur, een die past bij wie je nu bent.

Een nieuwe warmte vinden

Het leven is vol beweging, zelfs als het soms voelt alsof alles stilstaat. Als je jezelf nu in een koude fase bevindt, weet dan dat er altijd een kans is om weer warmte te vinden, zelfs als het begint met een klein vonkje. Misschien vind je niet meteen het vuur van vroeger terug, maar dat hoeft ook niet. Het gaat erom dat je de ruimte maakt voor iets nieuws, iets wat nu bij je past.

Sta jezelf toe om langzaam weer te ontdooien. Wees geduldig met jezelf. Het proces van het weer aansteken van dat innerlijke vuur begint met kleine stappen, met aandacht voor wat er nu is. En weet dat je nooit alleen bent in dit proces.

Soms is het delen van je verhaal het begin van iets nieuws. Ik nodig je uit om hieronder jouw verhaal te delen.