Hoe ik anders ben gaan kijken naar de traditionele rollen van mannen en vrouwen

Een tijdje geleden zat ik, zoals velen van ons, doelloos te scrollen op mijn telefoon. Plotseling kwam ik een video tegen over de traditionele rollen van mannen en vrouwen. Je kent het wel, het waren van die ouderwetse beelden waarin de man de beschermer is en de vrouw de zorgende kracht. De tekst erbij ging als volgt:

Mannen en vrouwen zijn niet hetzelfde,
Ze vullen elkaar aan, elk op hun eigen wijze.
Hij bouwt een huis,
Ik maak er een thuis van.
Hij voorziet en beschermt,
Ik vermenigvuldig wat hij geeft.
Hij staat aan het hoofd van de familie,
Ik ben het kloppend hart van ons samen.
Hij brengt de ingrediënten,
Ik creëer het menu van ons leven.
Hij waakt over mijn buitenwereld,
Ik koester zijn innerlijke wereld.
Hij schenkt mij liefde,
Ik geef hem leven terug.
Samen zijn we een geheel,
Elkaar versterkend, nooit dwingend.

Toen ik dit voor het eerst zag en de tekst eens opschreef, raakte het iets in me. De woorden over hoe hij bouwt en zij van dat huis een thuis maakt, hoe hij beschermt en zij koestert, klonken vertrouwd en logisch. Het resoneerde zelfs. Maar toen ik er later echt bij stilstond, voelde het niet meer helemaal kloppend. Iets aan het idee van zulke vastomlijnde rollen zat me dwars.

Ik begon mezelf af te vragen waarom het me in eerste instantie aansprak. En al snel besefte ik dat het beeld veel te beperkt was. Het deed geen recht aan de realiteit waarin ik nu leef, en al helemaal niet aan hoe ik relaties ervaar en beleef. Het voelde alsof er te weinig ruimte was voor de wisselwerking die ik zelf vaak ervaar in mijn relatie, waar rollen vloeiend en veranderlijk zijn, afhankelijk van de fase of situatie waarin we zitten.

Door een eenvoudige reflectieoefening kwam ik tot een nieuw inzicht. Ik stond stil bij hoe onze rollen in het dagelijks leven eigenlijk niet vaststaan. Ze vloeien in elkaar over en passen zich aan aan wat op dat moment nodig is. Soms ben ik degene die koestert, terwijl zij degene is die beschermt. Dat is wat relaties dynamisch en levend maakt.

Hierdoor kreeg ik een nieuwe invalshoek op het oorspronkelijke gedicht, één die beter past bij hoe ik nu in het leven sta, hoe zij is, en hoe wij samen zijn in deze tijd. Het draait voor mij niet meer om vastomlijnde verwachtingen, maar om vrijheid: vrijheid om elkaars rollen te verkennen, aan te passen en te versterken. Geen starre scheiding, maar een gezamenlijke zoektocht naar balans en verbinding.

Dit leidde tot mijn versie van het gedicht:

Mannen en vrouwen, anders maar niet vastomlijnd,
Soms ben ik de bouwer, soms ben ik degene die een thuis maakt.
Ik bescherm en voorzie,
Maar ook koester en voed, als de situatie daarom vraagt.
Ik kan het hoofd zijn,
Maar net zo goed het hart dat klopt en voelt.
Soms breng ik de ingrediënten,
En op andere dagen, creëer ik het menu van ons leven.
Ik waak over haar wereld buiten,
Maar ik ben net zo goed degene die haar innerlijke wereld draagt.
Ik geef haar liefde,
En soms ben ik degene die leven schenkt, in vormen die onzichtbaar zijn.
Samen vinden we onze weg,
Elkaar ondersteunend, verschillen omarmend, nooit dwingend.

Traditionele rollen hoeven niet vast te liggen

Mijn inziens hoeven traditionele rollen niet vast te liggen. Soms neem ik net zo goed de zorgende of voedende rol op me, afhankelijk van wat op dat moment nodig is. Soms ben ik de vader die zijn kind in tranen opvangt of heerlijk op de bank ligt met zijn kinderen warm tegen zich aan. Het is niet zo zwart-wit als vroeger vaak werd gedacht, dat de vader het vlees snijd. Onze rollen veranderen, vloeien in elkaar over en passen zich aan de situatie aan.

Wat voor mij het belangrijkste is, is dat we het samen doen. Dat we met elkaar blijven praten over onze verschillen en overeenkomsten, over waar we elkaar aanvullen, maar ook waar we tekortschieten. Door die openheid leren we elkaar steeds beter kennen en waarderen we elkaars kwaliteiten. Zo ontstaat er een evenwicht.

Natuurlijk, praten is niet altijd even makkelijk. Soms vinden we de woorden niet, of ligt het antwoord juist in de stilte. Ook dat hoort erbij. Het gaat erom dat we elkaar blijven leren kennen en begrijpen, zelfs zonder woorden.

Rollen in relaties zijn fluïde, net zoals wij als mensen voortdurend in beweging zijn. Het is een constante dans van geven en nemen, van aanpassen en veranderen. En dat is precies waar de echte kracht van een relatie ligt: in de flexibiliteit, in het vermogen om elkaar steeds opnieuw te vinden in wat we samen creëren.

Ik nodig je uit om op ons platform samensterkerelatiesbouwen.nl de relatievaardigheden test te maken.